از صدای نفسام دیگه دارم خسته می شم
فقط یه پرونده بودم که تا ابد بسته شدم
خاطره های لعنتی ولم کنین دارم میرم
شماها زندگی کنین من دیگه باید بمیرم
اگه کسی سراغمو از شماها گرفت بگین
اون مثل زنده ها نبود یه مرده بود فقط همین
.
.
.
به چشم من نگاه نكن ، دوباره گريت مي گيره
ساده بگم كه عشق من ، بايد تو قلبت بميره
فاصله بين من و تو ، از اينجا تا آ سموناست
خيلي عزيزي واسه من ، ولي زمونه بي وفاست
قسم نخور كه روزگار ، به كام ما دو تا نبود
به هر كي عاشقه بگو ، غم كه يكي دو تا نبود
بگو تا وقتي زنده‌ام ، نگاه تو سهم منه
هر جاي دنيا كه باشي ،دلم واست پر ميزنه
براي اين در به دري ، تو بهترين گواهمي
دروغ نگو ، كه مي دونم هميشه چشم به راهمي
چشم به راهت مي مونم
حالا كه حوصلمون از خودمون سر رفته
حال كه قلباي سكشنه رو به بدتر رفته بزارين گريه كنم
تا مياي بگي كه من با تو صداقت دارم
عمر من فاصله را پيموده است ميون قلب حقيقت نيش خنجر رفته
سرزنش كردن من بيهوده است
در شناسايي پاكيزه دلان
سهم من از همه كمتر بوده است
روح من در قفس تن خسته
بغض راه نفسم را بسته بزارين گريه كنم
اشك بي تاب فرو ريختن است
حالا كه كوير دل سير سراسيمه ميخواهد در پي بي مژه اويختن است
حالا كه سينه من صفاي آينه ميخواهد
حالا كه موج سراب از حد فراتر رفته
از من از پير فلك سينه پر كينه ميخواد
بزارين گريه كنم
کاشکی هيچ وقت بزرگ نمی شدم
تا خيلی از چيز هارو نمی فهميدم
تا بدی ها و بدبختی ها رو نمی ديدم
کاشکی معنی دلتنگی رو نمی فهميدم
کاشکی بود و نبود هيچ کس واسم مهم نبود
کاشکی مثل اون موقع ها شبها تا سرمو ميزاشتم زمين راحت ميخوابيدم
خوابم ميبرد ديگه هر شب به يک چيز فکر نمی کردم
مثل ديونه ها از خواب بلند نمی شدم
کاشکی مثل بچه ها
مثل بچه ها که همه ميگن بچه هستش هيچی نمی فهمه
منم هيچی نمی فهميدم نمی ديدم و دوست نداشتم
مثل بچه ها با يه گريه کردن اروم ميشدم خوابم ميبرد وقتی هم که بيدار ميشدم
همه چی يادم رفته بود بازم ميخنديدم
چقدر بچه گی خوب بود ما خبر نداشتيم
می دونی؟
آسمون همیشه آبی نیست؟
همیشه هم صاف نیست ؟
گاهی ابریه و گاهی بارونی؟
و از آسمون همیشه هم بارون نمی باره؟
خب... این طبیعتشه!
ولی همون موقع هایی هم که داره بارون می باره
برو بشین پای درد دل آسمون
ببین چی میگه؟چرا داره گریه می کنه؟!
دلتو بده به آسمون و عوضش چند تا ستاره بگیر
می دونی؟
گاهی آسمون پر ستاره است....
ولی یه ستاره میون اون ستارهها
بزرگتر و قشنگتر و درخشانتره!
اون ستاره "تو"!
من اسمشو گذاشتم" ستاره تو"
می دونی؟
وقتی باستاره تو حرف میزنم.
وقتی بهش خیره میشم یا بهش چشمک می زنم.
همیشه... ازم یه چیزی میپرسه.
میگه:دوسم داری؟
منم میگم دوست دارم.
ولی دیشب از من یه سوال دیگه پرسید!
پرسید:چرا تو هیچ وقت ازم نمی پرسی که دوست دارم یا نه؟
منم ازش پرسیدم :توچی؟ دوسم داری؟
می دونی چی گفت؟
گفت :قلبتو بده!
گفتم :چطوری؟گفت:چشماتو ببند و یه نفس عمیق بکش و خودتو رها کن.... قلبت پرواز می کنه و خودش میاد پیشم.
منم همون کاری رو کردم که ستاره گفت. ستاره قلبمو گرفت و روش یه چیزی نوشت و بعد پسش داد.
می دونی چی نوشته بود؟
نوشته بود: دوست دارم.
نوشته ستاره"تو"رو قلبم موند. هنوزم هست تا آخر عمرم می مونه.چرا؟چون بهم گفت:حقیقت هیچ وقت نا بود نمی شه.چون چیزی است که "باید"وجود داشته با شه!
راستی ! بیا این دفعه که داره بارون می با ره بریم پشت پنجره و به درد دل آسمون گوش کنیم وقتی شب میشه بیا دوتایی به ستاره ها نگاه کنیم .
وقتی می خواهیم بخوابیم بیا دوتایی به ماه شب بخیر بگیم....و وقتی صبح شد بیا طلوع خورشید رو که پرواز عشقه با هم نگاه کنیم.
با شه که عاشق بمونیم..........تا
خداوندا
اگر روزي بشر گردي
ز حال ما خبر گردي
پشيمان مي شوي از قصه خلقت
از اين بودن از اين بدعت
خداوندا
نمي داني که انسان بودن و ماندن در اين دنيا
چه دشوار است
چه زجري مي کشد آنکس که انسان است
و از احساس سرشار است
درد بزرگی است که عاشق باشی,
اما معشوقی نداشته باشی و ..
رنج عظیمی است که معشوق باشی,
اما لیاقت عشق را در خود نیابی
گاهی مسیر جاده به بن بست می رود
گاهی تمام حادثه از دست می رود
گاهی همان کسی که دم از عقل می زند
در راه هوشیاری خود مست می رود
گاهی غریبه ای که به سختی به دل نشست
وقتی که قلب خون شده بشکست، می رود
اول اگرچه با سخن از عشق آمده است
آخر، خلاف آنچه که گفته است می رود
وای از غرور تازه به دوران رسیده ای
وقتی میان طایفه ای پست میرود
هرچند مضحک است و پر از خنده های تلخ
بر ما هرآنچه لایقمان هست می رود...
اگر دروغ رنگ داشت هر روز شاید
ده ها رنگین کمان از دهان ما نطفه می بست
و بی رنگی کمیاب ترین چیزها بود
اگر عشق ارتفاع داشت
من زمین را زیر پای خود داشتم
و تو هیچ گاه عزم صعود نمی کردی
آنگاه شاید پرچم کهربایی مرا در قله ها به تمسخر می گرفتی
اگر گناه وزن داشت هیچ کس را توان آن نبود که گامی بردارد
اگر دیوار نبود نزدیکتر بودیم, همه وسعت دنیا یک خانه می شد
و تمام محتوای سفره سهم همه بود
و هیچ کس در پشت هیچ ناکجایی پنهان نمی شد
اگر خواب حقیقت داشت
همیشه با تو در آن ساحل سبز لبریز از نا باوری بودم
اگر همه سکه داشتند, دلها سکه را بیش از خدا نمی پرستیدند
و یکنفر کنار خیابان خواب گندم نمی دید
تا دیگری از سر جوانمردی بی ارزشترین سکه اش را نثار او کند
اگر مرگ نبود زندگی بی ارزشترین کالا بود, زیبایی نبود, خوبی هم شاید
اگر عشق نبود به کدامین بهانه می خندیدیم و می گریستیم؟
کدام لحظه ناب را اندیشه می کردیم؟
چگونه عبور روزهای تلخ را تاب می آوردیم؟
آری بیگمان پیش تر از اینها مرده بودیم, اگر عشق نبود
اگر کینه نبود قلبها تمام حجم خود را در اختیار عشق می گذاشتند
و من با دستانی که زخم خورده توست
گیسوان بلند تو را نوازش می کردم
و تو سنگی را که من به شیشه ات زده بودم به یادگار نگه می داشتی و
ما پیمانه هایمان را شبهای مهتابی به سلامتی دشمنانمان پر می کردیم
بي تو طوفان زده دشت جنونم
صيد افتاده به خونم
تو چه سان ميگذري غافل از اندوه درونم
بي من از كوچه گذر كردي و رفتي
بي من از شهر
سفر كردي و رفتي
قطره اي اشك درخشيد از چشمان سياهم
تا خم كوچه به دنبال تو رقصيد
نگاهم
تو نديدي
نگاهت هيچ نيفتاد به راهي كه گذشتي
چون در خانه بستم دگر از پاي
نشستم
گويا زيزله امد ، گويا خانه فرو ريخت
سر من
بي تو من در همه شهر غريبم
بي تو كس نشنود از اين درل سكشته
صدايي
بر نخيزد دگر از مرغك پر بسته
نوايي
تو همه بود و نبودي ! تو همه شعر وسرودي !
چه گريزي ز بر من كه ز كويت نگريزم
گر بميرم ز غم دل با تو هر گز نستيزم
من و يك لحظه جدايي
نتوانم
نتوانم
بي تو من زنده نمانم
بي تو من در همه شهر غريبم
در ذهن نيافرينمت مي ميرم!!
از شاخه اگر نچينمت مي ميرم!!
اي عادت چشم هاي بي حوصله ام!!
يك روز اگر نبينمت مي ميرم!!
نمى دانم پس از مرگم چه خواهد شد!
نمى خواهم بدانم كوزه گر
از خاك اندامم چه خواهد ساخت.
ولى بسيار مشتاقم كه از خاك گلويم,
سوتكى سازد.
گلويم سوتكى باشد به دست كودكى
گستاخ و
بازيگوش.
و او هر روز پى در پى
دم گرم خودش را در
گلويم سخت بفشارد.
و خواب
خفتگان
خفته را
بيدار سازد.
بدينسان بشكند دائم
سكوت
مرگبارم را...
با خيالت دلخوشم اي ماه پنهان بعد از اين
مي نهم بي روي تو سر در گريبان بعد از اين
پشت اين ديوارها سوسوي يك فانوس نيست
لحظه هايم تيره چون شام غريبان بعد از اين
فصل ها تكرار يك پاييز بي پروانه اند
كوچه ها،بي انتها، من زير باران بعد از اين
اين خيابان هاي خالي تا كجايم مي برند
در هواي ديدنت اي آفت جان ، بعد از اين
گر كه بگذاري سرت را بر سكوت شانه ام
مي شوم غرق گل و عطر بهاران بعد از اين
عشق را هم صحبت اين لحظه هاي لاله كن
آه اي شيرين زبان ، من را مرنجان بعد از اين
بلاتكليف
بلاتكليف اين تقدير پيرم
دارم آهسته از ياد تو ميرم
بگو از كي تموم لحظه هاي
جوونيمو دوباره پس بگيرم
چه شوق ديدنت رفته تو جونم
ديگه سخته برات آواز بخونم
مي خوام باور كني تا زنده هستم
نمي شه باشم و پيشت نمونم
ازت ساختم يه خورشيد طلايي
يه گهواره واسه لمس لالايي
حالا كه عاشقت خوابش گرفته
نه تو هستي ، نه ميدونم كجايي
برات پروانه بودم پر شكسته
سرا پا بودم اما سر شكسته
بگو بعد تو بي تاب كه باشم
به كي تكيه كنم با دست بسته
شب رفتنت عزیزم ,هرگز از یادم نمیره
واسه هرکسی که میگم قصه شو , آتیش میگیره
دل من یه دریا خون بود ,چشم تو یه دنیا تردید
آخرین لحظه نگاهت غصه داشت باز ولی خندید
شب رفتنت یه ماهی توی خشکی رفت و جون داد
زلزله خیلی دلارو اون شب از غصه تکون داد
غما اون شب شیشه های خونه رو زدن شکستن
پا به پام عکسای نازت اومدن تا صبح نشستن
تو چرا از اینجا رفتی تو که مثل قصه هایی
گلم از چه چیزی باشه نه بدی نه بی وفایی
شب رفتنت نوشتی شدی قربونی تقدیر
نقره ی اشکای من شد دور گردنت یه زنجیر
شب تلخ رفتن تو گلدونامون اشکی بودن
قحطی سفیدی ها بود همه انگار مشکی بودن
شب رفتنت که رفتی گفتی دیگه چاره ای نیست
دیدم اون بالا ها انگار عکس هیچ ستاره ای نیست
شب رفتن تو یاسا دلمو دلداری دادن
اونا عاشقن ولیکن تنها نیستن که زیادن
بارون اون شب دستشو از سر چشمام بر نمی داشت
من تا میخواستم ببارم هرکسی میدید نمیذاشت
شب رفتن تو رفتم سراغ تنها نوارت
اون که واسه م همه چی بود , آره تنها یادگارت
سرنوشت ما یه میدون , زندگی اما یه بازی
پیش اسم ما نوشتن حقته باید ببازی
شب رفتن تو خوندن واسه من همه لالایی
یکی میگفت که غریبی یکی میگفت بی وفایی
شب رفتن تو ابرا واسه گریه کم آوردن
آشنا ها برای زخم وا شده م مرهم آوردن
شب رفتن تو تسبیح از دست گلدونا افتاد
قلب آرزوهام انگار واسه ی همیشه وایساد
شب رفتن تو غربت, جای اونجا , اینجا پیچید
دل تو بدون منظور رفت و خوشبختیمو دزدید
شب رفتن تو دیدم یکی از قناری ها مرد
فرداش اما دست قسمت اون یکی هم با خودش برد
شب رفتن تو چشمات راست راستی چه برقی داشتن
این همه آدم چرا من , پس با من چه فرقی داشتن
شب رفتنت پاشیدم همه اشکامو تو کوچه
قولتو آروم گذاشتم پیش قرآن لب طاقچه
شب رفتنت دلم رفت پیش چشمایی که خیسن
پیش شاعرا که دائم از مسافر می نویسن
شب رفتن تو دیدم تا که غم نیاد سراغت
هیچ زمون روشن نمیشه واسه ی کسی چراغت
شب رفتن تو دیدم خیلیه غمای شاعر
روی شیشه مون نوشتم می مونم به پات مسافر
برو تا همه بدونن , سفرم اینقدا بد نیست
واسه گفتن از تو اما هیچکی شاعری بلد نیست
برو تا همه بدونن , سفرم اینقدا بد نیست
واسه گفتن از تو اما هیچکی شاعری بلد نیست
چه روشن، چه بی سایه دلباختیم! چه ساده، چه ساده غزل ساختیم!
چه ناباور از آخرین سطر شب، طلوعی دوباره درانداختیم!
چه بی خاطره، بی نفس، بی نگاه، کبوتر پراندیم از عمق چاه!
نه از نامه ای عطر یاری رسید، نه چنگ پلنگی خطی زد به ماه!
نامه ی بی جواب
, اهنگ سامورایی سیگه شمشیرگی غلاف کی کامل